دو) دو مؤلفه اساسی اکنکار

مؤلفه اول: اکنکار، دانش باستانی سفر روح، در واقع کلیدی برای ورود به بهشت به دست داده و راه هایی برای فهم چگونگی امنیت حقیقی فراروی انسان قرار می دهد. با گام گذاشتن در جهان های دیگر قادر خواهیم بود کالبدهای خود را یکی پس از دیگری رها کنیم و درون خود حقیقی مان که روح است به سیر و سفر بپردازیم. توئیچل پس از مطالعات طولانی می گوید که خود معنوی دارای اصول سیستماتیک است که در سه بخش عمده قابل بررسی است. تئوری ذهنی یا عقلی، تئوری آگاهی کیهانی، سفر روح.

تئوری عقلانی یا ذهنی بر این اساس بنا شده است که اصل ذهن است و مبدأ مقدس ذهن خداست. همه چیز از این نقطه آغاز و به همین نقطه می انجامد. ما باید آماده باشیم پاداشی را که مستحق آن هستیم همین جا دریافت کنیم و منتظر زندگی بعید نباشیم. چینی ها تئوری ذهن را در دوران امپراتوری چاو گسترش دادند (چند صد سال پیش از میلاد مسیح). کنفوسیوس و لائوتزه رهبران عقل گرایی، منطق گرایی و اینتلکچوالیست های تاریخ قدیم چین بوده اند. آن ها تصوف را نپذیرفتند و به جای آن اصول ذهنی خاصی را برای ارتقای سطح تفکر مردم در جهت معنویت، مبدأ قرار دادند. اصول تائو، بیانگر اصول ذهنی و عقلانی است و بعدها در غرب هم برکلی، کانت، لاک و دیگران آن را پی گیری کردند.

تئوری آگاهی کیهانی از هند سرچشمه گرفت و در وداها از آن سخن به میان رفته است. اساساً هندی ها آن قدرها مذهبی نیستند؛ گرچه به معنویت و روحانیت شهرت دارند. یک هندی همان قدر در آیین خود تزلزل دارد که انسان غربی مسیحی. مذهب هندی بسیار عمیق و پیچیده است. آن ها نخست مسأله را به عنوان یک کل می بینند و سپس به سمت اجزا حرکت می کنند. تئوری آگاهی کیهانی حرکتی است متحدکننده و وحدت بخش. ما همه برادریم، با هم زندگی می کنیم و آسمان همه جا با ماست. در این صورت انسان به آرامش دست خواهد یافت.

سیستم سوم در بعد خرد معنوی، سفر روح است. این روش که اکنکار نام گرفته است، از سرچشمه های مه آلود کهن بر می خیزد و می توان رد آن را در سرزمین مویا لموریا (دوران طلایی زندگی بشر در زمین که صد هزار سال قدمت داشته است) به دست آورد. این مرحله مربوط به آگاهی معنوی است که به تدریج رشد و توسعه یافت.

می توان گفت که جریان سفر روح انشعابی از سه منبع است: آناهادیوگا، صوفی گری، لامائیسم. آناهادیوگا، شاخه ای از یوگاست که در دوران کهن و باستان هند تکون یافته است. صوفی گری جریان معنویت گرای حاکم بر هند، چین و تبت است. لامائیسم صورتی از بودا است که در تبت در قالب مهایانه بروز کرد. توئیچل مسلک خود را از ربازارتارز گرفت. او یک لاما است. از این طریق به خوبی می توان دریافت که بخش عمده ای از مکتب عرفانی اکنکار ریشه در تعالیم آیین لاما و از این طریق آیین بودا و هند دارد. بنا بر این یک ریشه این مکتب غربی به شرق و هند می رسد.

مؤلفه دوم: دومین مؤلفه اساسی اکنکار سه پایه مثلثی است که عبارتند از: تفکر، نور، صوت. هر یک از این سه رکن دارای نقش مؤثری در ترک بدن و بازگشت به آن هستند.

محور اول: تفکر: اصلی که به عنوان فعالیت شناخته می شود، به وسیله قوه تخیل به انجام می رسد. با قرار دادن نیت در موقعیت یا عملی خاص، کالبدهای درونی در محدوده سه جهان اول از فکرمان دنباله روی خواهند کرد. نیت اصلی در این است که با یک سفیر روح که می تواند ما را در کسب تجربه در حالت خروج از بدن یاری دهد، ارتباط برقرار کنیم.

محور دوم: نور: کسانی که به اندازه کافی خوش بخت هستند، نور را در شکل خالصش دریافت می کنند. این نور اغلب به صورت یک شعله سرخ رنگ، مانند ردایی به دور شخص که به عنوان کانال انتخاب شده است، می پیچد. گاهی ممکن است انسان احساس کند در خانه اش آتشی افتاده است، ولی چنین نیست، او نور دیده است. این نور هم ممکن است به صورت درخشندگی تابناک به دور شخص بپیچد و تا چند روز او را کور کند. این نور تبعیض ندارد. برای هر کسی که باز بود و آماده بود جلوه می کند. چنان که قدیسه ترزای آویلا که از خانواده ای ثروتمند و نجیب زاده بود، نور را دریافت کرد. گفته اند که جرج فاکس، مؤسس فرقه کواکرها (یکی از فرقه های عرفانی مسیحی) هنگامی که در زندان بود به وسیله نور برکت داده شد.

محور سوم: صوت: بر اساس عرفان اکنکار صوت جایگاه ویژه ای دارد و در واقع از دو رکن پیشین مهم تر است. صوت، تم اصلی تمام ادیان و حفظ کننده تمام جهان ها از جمله جهان مادی است. هنگامی که یوحنا در ابتدای انجیل نوشت که «در ابتدا کلمه بود»، از جریان صوت صحبت کرد. صوت در این جا مترادف همه آن چیزی است که سوگماد هست و همه آن اعمالی است و تمام خصوصیات او را در بر می گیرد. از طریق نور و صوت روح کل می تواند بر آگاهی انسان تجلی کند.

هنگامی که شخص قابلیت سفر روحانی می یابد، گوش معنوی او قادر به شنیدن صدای آسمان می شود. این گوش سپس در لحظات بالاتری برای دریافت نوسانات پاک تر مستعد می شود. کسی که قابلیت سفر روح دارد می تواند با مراقبه، یعنی نشستن در سکوت، دریابد که صدا به وسیله گوش کم کم دریافت می شود. در این حالت او نور را پیش چشمان خود می بیند و صدا را نیز دریافت می کند. صوت صدای سوگماد است. استادان نظام وایراگی صوت را «اک» خطاب می کنند. در یونان به آن «لوگوس» می گفتند و در ادیان به آن «کلام الهی» اطلاق می شود. از جریان صوت به عنوان «کلمه» یاد شده است. صوت در واقع جریان موجی است که تمام تعالیم آسمانی را در بر می گیرد و این یک نیروی حیات بخش و آفریننده است. در زبان سانسکریت به این نیرو «نام» گفته می شود. این تنها طریقی است که با آن می توان به روح خالص دست یافت. در وداها به آن «ندا» می گفتند و صوفیان آن را «ودان» و بعضی آن را «بانی» می گویند. بنا بر این، این صوت که حتی گاهی ممکن است همراه با سکوت باشد تمامی ادیان را شامل می شود.

در این جا باید به مسأله مهمی در مکتب اکنکار اشاره کرد و آن این که مهم ترین ذکر سوگماد که از روش های بسیار مهم در تمرین برای خروج روح است، ذکر «هیو» است. هیو آغاز و پایان تمامی اصوات و تمامی حیات است. صدای تمام موتورهای بخار، صدای ناقوس کشتی ها و حتی چرخش یک پروانه، همه این ها صدای مشخصی از ذکر هیو است. این همان کلمه ای است که محمد صلی الله علیه و آله شنید، موسی علیه السلام آن را دریافت کرد، مسیح علیه السلام او را در بیابان یافت، بودا آن را در زیر درخت با گوش جان گرفت، شیوا هم صدای هیو را در خلسه عمیق در غاری دریافت و تمام استادان و ناجیان با ذکر هیو آشنا بودند. خلاصه آن که اکنکار مشخصه ای اصلی دارد و آن این که عرفان نور و صوت است.

سه) روش ها

سفر روح را روش های متفاوتی است. روش های دانش معنوی در ابعاد مختلف متفاوت است. فیثاغورس برای ارزیابی بینایی و شنوایی معنوی روشی با عنوان فضایل به کار می برد. او فضایل را به دو قسم فضایل تحتانی شامل فضایل طبیعی، اخلاقی و سیاسی و فضایل الهی شامل فضایل تطهیر کننده و فوق طبیعی تقسیم می کند.

روش دیگری که هندوها به کار می برند نوشیدن شراب سوما است. هر کسی نوشابه سوما بنوشد به بهشت واصل می شود. تنها یک واصل توانست سومای واقعی را مزمزه کند. رمز سوما بسیار سخت و پیچیده است. سوما فقط یک گیاه نیست، رمز فرشته آسمانی است. سومای هندو در واقع با عشای ربانی مسیحیان مترادف است.

اساسنامه کیش باستانی اکنکار را نخستین بار ربازارتارز از لامائیست های تبت به معرض توجه گذاشت. این کیش را بعدها عارفانی به نام اشوارخانوال (یا خداخواران یعنی کسانی که هیچ نمی خورند و در عوض از جریان حق تغذیه می کنند) که در یک حلقه درونی زندگی می کردند، تشریح کردند. آن ها که در شهر روحانی «آگام دس» زندگی می کنند، طریقت عرفانی خود را به استاد حق توئیچل سپردند. توئیچل بر این باور است که بسیاری از روش های شرقی مثل خلسه های عمیق یا رقص درویشان یا خواب، امروزه کارایی ندارد. بیشتر آن روش ها با رهبانیت و تحمل سخت ترین ریاضات همراه است که امروزه نیازی به آن ها نیست و تمایلی هم به آن ها نشان داده نمی شود. توئیچل در عوض روش های خاصی را برای خروج از بدن و سفر روح مطرح می کند:

روش تخیلی: این روش از قانونی پیروی می کند که «صورتی در زیر دارد آن چه در بالاست.» برای انعکاس روح کافی است خود را در مکان معین و زمان مشخص تصور کنیم. در این صورت کالبد معنوی شما در آن زمان و مکان منعکس می شود. در این صورت به آن جا منتقل می شوید، آن چه را می خواهید می بینید و توان بازگشت هم دارید. شگرد این روش بدین ترتیب است که انسان باید افکار خود را در یک نقطه اثیری گذاشته و اشتیاق خروج از بدن را در خود پرورش دهد. روش فیزیکی این کار این است که روی یک صندلی راحت بنشینید و یا روی کاناپه دراز بکشید. حتی می توانید روی زمین بنشینید. اما پشت را به صورت عمودی و سر را بالا نگاه دارید. به بدن حالت استراحت داده و چشمانتان را ببندید. هرگونه کشش را از بدنتان دور کنید. اگر فشار و یا کششی در بدنتان وجود دارد، با ذکر یکی از آیات مذهبی به عبادت پروردگار بپردازید. معمولاً این فشارهای عصبی پس از مدتی شما را ترک می کنند. حال با چشم های بسته مستقیماً به آن نقطه ای نگاه کنید که ما به آن چشم سوم می گوییم، نقطه ای که بین ابروهایتان قرار دارد. گاه به این چشم، چشم معنوی یا چشم ذهن هم گفته می شود. آن چیزی که در ابتدا به آن نگاه می کنید، باید یک پرده خالی بوده و هیچ چیز در آن نباشد. سپس مقصدی را که در آرزوی بودن در آن هستید، روی این پرده خالی قرار دهید و نگذارید محو شود. بهترین طریقه نگه داشتن تصویر در چشم سوم این است که به آن علاقه مند شده و ببینید که چند عامل حسی می توانید از آن دریافت کنید. محیط را احساس کنید و سعی کنید رنگ ها را ببینید. حتی می توانید رایحه گل ها و درخت ها و نباتات را بو بکشید. به هر حال اگر نمی توانید مجسمشان کنید درباره شان فکر کنید و حداکثر سعی خود را دریافت این احساس ها به کار ببندید. رونق رؤیابینی اشاره به روش تخیلی دارد.

روش تفکری: چه بسا این روش از روش تخیلی بهتر باشد. یک قانون کلی وجود دارد و آن این که هر کجا فکرتان را قرار دهید همان جا هستید و می توان کالبد اثیری را به آن جا فرستاد. نخست باید در اطراف خانه خودتان حرکت کنید تا هیچ صدمه ای به بدن وارد نشود و هر زمان که خواستید به بدن بازگردید می توانید به آرامی درون بدن سُر بخورید. یکی از شیوه های روش تفکر این است که با سلب توجه از خود تمام نگاه را به یک نقطه سیاه در سقف بدوزیم. کم کم انسان به آن نقطه تبدیل می شود و دید 360 درجه ای پیدا می کند.

روش صوتی: این همان روشی است که عارفان از آن در کوه های هیمالیا بهره می گیرند. ربازارتارز معمولاً از روش انعکاس مستقیم بهره می برد. این روش یک تکنیک قدیمی است که از طریق صوت یا ذکر یا مانترا صورت می گیرد. در این روش با تمرکز روی چشم سوم و به کارگیری تمام نیروهای بدن، ارتقای روح انجام می شود.

روش تمرکز یا هیپنوتیزم: شما از مرحله آگاهی جسمانی خارج شده و با تمرکز روی شیئی براق مانند سکه، وارد نوع دیگری از آگاهی خواهید شد. به این سکه که نور را از خودش منعکس می کند و یا یک آینه کوچک که نور را از یک لامپ الکتریکی یا خورشید دریافت می کند خیره شده و بر روی خارج شدن از بدن تمرکز کنید. در مدت تمرکز می بایستی این دستور را برای خودتان تکرار کنید: من در حال ترک بدن هستم. من در حال رفتن هستم (به هر محلی که می خواهید). و این را آن قدر تکرار کنید تا تبدیل به واقعیت شود. ناگهان خود را بیرون بدنتان پیدا می کنید که در حال نگاه کردن به آن در وضعیت اولش هستید، حال می خواهید نشسته باشید یا دراز کشیده در رخت خواب.

روش سوگماد: در این روش روی زمین بنشینید، در حالی که چشم ها را بسته و پاها را به طرف جلو دراز کرده اید. نفسی عمیق بکشید و پاهایتان را در حالی که به جلو خم می شود با نوک انگشت دستتان لمس کنید. در این حال کلمه «سوگ ماد» را آهسته آهسته زمزمه کنید تا سرانجام نتیجه بگیرید.