نظام انتخاباتی ایالات متحده آمریکا، برخلاف ظاهر ساده و مردم گرایانه آن، بسیار بغرنج، نخبه سالار و بی اعتماد به مشارکت مستقیم توده مردم است. در حالی که در بسیاری از کشورهای جهان، مردم با آراء مستقیم خود، رئیس جمهور را برمی گزینند، در آمریکا رئیس جمهور نه با رأی مستقیم مردم بلکه با رأی گروهی اندک از نخبگان سیاسی برگزیده می شود. در واقع، زمانی که مردم ایالات متحده در اولین سه شنبه ماه نوامبر به نامزد برگزیده خود برای تصدّی مقام ریاست جمهوری و معاون او رأی می دهند، بی آن که خود بدانند اعضای مجمع انتخاباتی (الکترال کالج) را برمی گزینند. نامزدهای عضویت در مجمع انتخاباتی قبلاً در اجلاس کمیته مرکزی احزاب سیاسی اصلی کشور تعیین شده اند. پس از اتمام انتخابات، در ماه بعد (دسامبر) اجلاس مجمع انتخاباتی هر ایالت برگزار می شود و اینان اند که رئیس جمهور و معاون او را برمی گزینند. مجمع انتخاباتی یک نهاد سراسری نیست بلکه هر ایالت دارای مجمع خاص خود است. مجموع آراء اعضای این نهاد در کل ایالت ها سرنوشت انتخابات ریاست جمهوری را تعیین می کند. اعضای مجمع انتخاباتی در کل ایالت های متحده 538 نفرند و برای این که فردی رئیس جمهور شود باید حداقل 270 رأی مجمع را به دست آورد. در برخی ایالت ها تعداد اعضای مجمع بسیار ناچیز (دو، سه و چهار نفر) است. مجمع انتخاباتی ایالت های کالیفرنیا (54 عضو)، نیویورک (33 عضو)، تگزاس (32 عضو) و فلوریدا (25 عضو) در سرنوشت ریاست جمهوری آمریکا بیشترین تأثیر را دارند. اگر مجمع انتخاباتی رأی مورد نیاز را به هیچ یک از نامزدها ندهد، مسئله به مجلس نمایندگان محول می شود و مجلس یکی از ایشان را برمی گزیند. به این ترتیب، در نظام انتخاباتی ایالات متحده آمریکا، نهادی از متنفذین محلی وجود دارد که می تواند آراء مردم را تنفیذ یا رد کند. ممکن است نامزدی اکثریت آراء را به دست آورد ولی با نظر مجمع انتخاباتی، نامزد دیگر رئیس جمهور شود.